Poczet sztandarowy na mszy w intencji mieszkańców Wołomina

 

          Poczet sztandarowy naszej szkoły uczestniczył w dn. 21.05.2017 r. w uroczystej mszy w intencji mieszkańców Wołomina. Włączyliśmy się w ten sposób w obchody Dni Wołomina 2017.

Dziękujemy pani burmistrz Elżbiecie Radwan, która przed mszą odbyła z naszymi uczniami krótką rozmowę i podziękowała im za obecność.

 

 

Msza była dla nas ważnym przeżyciem nie tylko z uwagi na intencję, ale również na to, że koncelebrował ją ksiądz Jan Roztocki – absolwent naszej szkoły. Ksiądz Jan, pamiętany przez wielu nauczycieli jako „Janek”, w swoim kazaniu podziękował m.in. nauczycielom, wychowawcom i dyrekcji szkoły oraz wskazał, że środowisko szkolne było ważnym elementem kształtującym jego życiową postawę.

Serdecznie dziękujemy księdzu Jankowi, który 20.05.2017 r. przyjął święcenia I stopnia i życzymy mu wielu łask Bożych w jego posłudze.

Życzenia te kierujemy również do księdza Jana Łaskiego, także absolwenta naszej szkoły, który tego samego dnia przyjął diakonat. Jesteśmy dumni, że aż dwóch absolwentów naszej szkoły wybrało tak wyjątkową życiową ścieżkę.

Opracowała:
Magdalena Sycik

 

 

 

   

 

         Upamiętniliśmy Żołnierzy Wyklętych oraz Ofiary Zbrodni Katyńskiej

 

        Pierwszy tydzień marca obfituje w ważne dla naszego narodu daty. Jedną z nich jest 1 marca, ogłoszony Narodowym Dniem Żołnierzy Wyklętych, drugą - 5 marca, czyli rocznica (w tym roku 77.) wydania przez władze sowieckie decyzji o rozstrzelaniu polskich jeńców wojennych.

 

    Tradycyjnie już 1 i 5 marca poczet sztandarowy naszej szkoły wziął udział w miejskich uroczystościach upamiętniających Żołnierzy Wyklętych oraz Ofiary Zbrodni Katyńskiej. Sztandar był obecny na uroczystych mszach świętych oraz uroczystości zorganizowanej pod pomnikiem Pamięci Bohaterów Polskich Ofiar Stalinowskiego Ludobójstwa.

 

 

 

 

      Obecni  na niedzielnej uroczystości z dużym przejęciem wysłuchali słów wiersza pt. „Katyń” Feliksa Konarskiego, które odczytali uczniowie III LO w Wołominie. 

 

Feliks Konarski
"KATYŃ"

 

 Tej nocy zgładzono Wolność
W katyńskim lesie...
Zdradzieckim strzałem w czaszkę
Pokwitowano Wrzesień.

Związano do tyłu ręce,
By w obecności kata
Nie mogły się wznieść błagalnie
Do Boga i do świata.

Zakneblowano usta,
By w tej katyńskiej nocy
Nie mogły błagać o litość,
Ni wezwać znikąd pomocy.

W podartym jenieckim płaszczu
Martwą do rowu zepchnięto
I zasypano ziemią
Krwią na wskroś przesiąkniętą.

 By zmartwychwstać nie mogła,
Ni dać znaku o sobie
I na zawsze została
W leśnym katyńskim grobie.

Pod śmiertelnym całunem
Zwiędłych katyńskich liści,
By nikt się nie doszukał,
By nikt się nie domyślił

Tej samotnej mogiły,
Tych prochów i tych kości -
Świadectwa największej hańby
I największej podłości.

Tej nocy zgładzono Prawdę
W katyńskim lesie,
Bo nawet wiatr, choć był świadkiem,
Po świecie jej nie rozniesie...

Bo tylko księżyc niemowa,
Płynąc nad smutną mogiłą,
Mógłby zaświadczyć poświatą
Jak to naprawdę było...

Bo tylko świt, który wstawał
Na kształt różowej pochodni
Mógłby wyjawić światu
Sekret ponurej zbrodni...

Bo tylko drzewa nad grobem
Stojące niby gromnice
Mogłyby liści szelestem
Wyszumieć tę tajemnicę...

Bo tylko ziemia milcząca,
Kryjąca jenieckie ciała,
Wyznać okrutną prawdę
Mogłaby - gdyby umiała.

Tej nocy sprawiedliwość
Zgładzono w katyńskim lesie...
Bo która to już wiosna?
Która zima i jesień

Minęły od tego czasu,
Od owych chwil straszliwych?
A sprawiedliwość milczy,
Nie ma jej widać wśród żywych.

Widać we wspólnym grobie
Legła przeszyta kulami -
Jak inni - z kneblem na ustach,
Z zawiązanymi oczami.

Bo jeśli jej nie zabrała,
Nie skryła katyńska gleba,
Gdy żywa - czemu nie woła,
Nie krzyczy o pomstę do nieba?

Czemu - jeżeli istnieje -
Nie wstrząśnie sumieniem świata?
Czemu nie tropi, nie ściga,
Nie sądzi , nie karze kata?

Zgładzono sprawiedliwość,
Prawdę i wolność zgładzono
Zgładzono w smoleńskim lesie
Pod obcej nocy osłoną...

Dziś jeno ptaki smutku
W lesie zawodzą żałośnie,
Jak gdyby pamiętały
O tej katyńskiej wiośnie.

Jakby wypatrywały
Wśród leśnego poszycia
Śladów jenieckiej śmierci,
Oznak byłego życia.

Czy spod dębowych liści
Albo sosnowych igiełek
Nie błyśnie szlif oficerski
Lub zardzewiały orzełek,

Strzęp zielonego munduru,
Kartka z notesu wydarta
Albo baretka spłowiała,
Pleśnią katyńską przeżarta.

I tylko p a m i ę ć została
Po tej katyńskiej nocy...
Pamięć n i e d a ł a się zgładzić,
Nie chciała ulec przemocy

I woła o s p r a w i e d l i w o ś ć
I p r a w d ę po świecie niesie -
Prawdę o jeńców tysiącach
Zgładzonych w katyńskim lesie.

 

Zdjęcia:
Magdalena Maszota
Magdalena Sycik
Tomasz Wojdyna

Opracowała:
Magdalena Sycik